Geen zin

Begin februari zijn we klaar om handel te gaan halen in Frankrijk. De bus heeft een check gehad en de eerste afspraken zijn gemaakt. De eerste inkooprit van dit jaar staat op de planning. Helaas hebben we deze rit moeten uitstellen in verband met de blokkades op de weg. Het heeft geen zin om nu naar Frankrijk af te reizen. Te omslachtig en als we er toch zouden komen, kunnen we dan nog terug? Gelukkig was het niet echt nodig, we hebben nog handel genoeg. Het was meer de zin om al te gaan, een soort vervroegde voorjaarskriebels.

Heimwee
Of was het heimwee? Ook dat. Een bepaalde onrust zit er in mijn lijf. We zijn al even niet geweest en dan komt dat gevoel ineens op als ik de zon zie schijnen, de bollen uit de grond komen en de vogels fluiten. Het gevoel is er dit jaar eerder dan normaal. Ik app met een Franse kennis en vertel dat ik heimwee heb. Vrij snel krijg ik een reactie terug met zoveel tekst dat ik niet alles begrijp. Wat ben ik blij met de vertaalapp en daar staat o.a, jullie zijn altijd welkom. Wat lief, maar dan moet de weg wel vrij zijn!

Poetsen en inpakken...
Oké, we gaan niet weg. Hoe krijg ik de onrust het beste uit mijn lijf? Daar is een oplossing voor. Dozen pakken, schoonmaken, inpakken en klaarzetten voor de winkel. Pot thee erbij, muziekje op en heerlijk tussen de aankopen staan. Terwijl ik hier mee bezig ben, weet ik grotendeels nog waar het vandaan komt, hoe de sfeer was, de gesprekken enz. J.P is ondertussen druk in de weer met de meubels schoonmaken. Met de lunch bak ik een stokbrood af en beleg deze met brie. Als we zo een paar uur bezig zijn, zakt de onrust bij me weg.

Kogel
Zo'n 16 jaar geleden kochten we bij een inboedelverkoop heel veel spullen. Kisten, koffers, dozen en kasten. Ook de inhoud moesten we meenemen. Daar zat vaak troep in en kon het zo weg worden weggegooid. Veel extra werk, maar dat was nou eenmaal de afspraak die ik met de handelaar had. Thuis gingen we alles uitzoeken en scheiden. In een houten kist kwam van alles tevoorschijn waaronder een kogel. De kogel had ik in de winkel (destijds in Drenthe) liggen om mensen te laten zien. Deze was niet voor de verkoop. Aan de tafel in de winkel zaten wat mensen, o.a vaste klant Jan, aan een kop koffie. Ik vertelde dat we een kogel hadden gevonden in een kist. Toen liet ik de kogel zien. Jan had de kogel in zijn hand en bekeek hem zorgvuldig en gaf hem terug. Ik ging er wat mee spelen in mijn hand. Jan schrok en zei, 'pas op, dit is een kogel, hier kun je niet mee spelen, misschien zit er nog kruit in Marieke!' Ik schrok hier een beetje van en legde de kogel terug op tafel. Tot onze verbazing viel deze uit elkaar in twee delen. We zagen dat dit geen echte kogel meer was, maar een potlood. Wat bijzonder. De kogel kreeg een ere plek en was vaak een gespreksonderwerp. Iedere keer als Jan kwam wilde hij de kogel even zien en vasthouden. Toen ik op deze plek met de winkel stopte, nam ik de kogel mee naar huis om hem in een vitrinekast te zetten. Vorig jaar lazen we over het overlijden van Jan. Laatst lag er in de winkel in Soest post voor ons. Een kaart met foto van Jan en lieve tekst van zijn vrouw. Toen ik thuis kwam, heb ik een kaarsje aangestoken, de kaart neergezet en met de kogel in mijn hand keek ik naar de foto van Jan☆

En route
We zijn dan wel niet 'en route' geweest naar Frankrijk maar wel naar de winkel in Soest. De nieuwe brocante schatten staan in de winkel. Niet alleen bij ons maar ook bij de andere brocanteurs, zelfs al met een vleugje voorjaar en Pasen.

Au revoir, J.P & Marieke Baret Brocante  - Februari 2024 - Column nr: 28