Monsieur le boulanger
Buiten het dorp staan we op een camperplek om de eerste aankopen in te pakken. Als we klaar zijn, gaan we een stuk lopen om te genieten van de huizen en tuinen. In het dorp zien we een vervallen oude bakkerswinkel. Ik gluur naar binnen. Wat een bende! Ineens gaat er in de garage een deurtje open. Er komt een 86-jarige oude man die moeilijk ter been is, op ons af. 'Bonjour, bent u de bakker'? 'Oui madame, maar de winkel is al ruim twintig jaar dicht!' We krijgen een verhaal over vroeger en dat hij zijn hele leven hier de bakker was. 'Dat waren nog eens goede tijden. Maar ik gebruikte ook goede meel'. Hij trok een vies gezicht en zei, 'dat supermarktbrood is niet te eten. Wilt u binnen kijken'? 'Ja graag'. Als we bukkend door het deurtje naar binnen lopen, staan we tussen de puinhoop. Er stond zelfs nog een oude auto onder de troep. Met de lamp van mijn mobiel schijn ik in de ruimte. Echt lekker fris rook het er niet. Bij een houten deur moest monsieur allemaal stukjes hout in één richting draaien zodat hij open kon. Bij deur twee was dat hetzelfde. 'Voor de beveiliging' zei hij. We denken dat dit al jaren niet open is geweest. Als we eindelijk in de winkel staan, schrikken we van de troep en ongedierte uitwerpselen. Hoe krijgt men dit zo toch voor elkaar? Overal zeven, jampotten, vitrines, prachtige oude leren koffers, inpakpapier, inpak doosjes voor chocolade, broodmanden, bakkersrekken, broodkarren, spatels enz. Hij vertelt vol trots waar de chocola werd verkocht, de taart en het brood. Zijn vrouw hielp de klanten en hij bakte het brood. Je zag hem in gedachten teruggaan in de tijd toen hij over vroeger bleef praten. Als we terug lopen naar de buitendeur ziet J.P het reclamebord van de winkel staan en vraagt, is dit te koop? 'Non! 'Niks is te koop, het hoort bij de bakkerij'. De winkel was al jaren gesloten maar moest blijven zoals het was. We geven monsieur een hand en bedanken voor het verhaal. Hij kneep in J.P zijn bovenarm, 'u moet echt meer brood eten hoor'. Lachend en blij dat we weer in de frisse lucht liepen gingen we weer terug naar de camperplek.

Jackpot!
Achter twee grote tafels vol brocante zat een zeer oude madame stilletjes op een stoel en keek rond. Haar dochter stond met de portemonnee in haar hand moeders inboedel te verkopen. Prachtige handel lag er op tafel. Spierwit nog nooit gebruikt linnengoed, van kleding tot beddenspreien in oude koffers. Mooi oud serviesgoed, schilderijen, hoedjes met veren, leren tasjes, kinderspeelgoed, boekjes, glaswerk, pannen, vaasjes, onderzetters, voetstoofjes, emaillen, kisten enz. Omdat we er als één van de eersten waren, lag het er netjes bij. Maar binnen een mum van tijd was het een puinhoop, moest je dringen om wat te pakken en werd het een chaos. Voor me stond een treuzelende dame die alles vast pakte en te duur vond. Ik bleef maar om haar drentelen tot ze de spullen die ik wilde los zou laten. Ze had een antiek handgemaakt wit kanten sprei in haar hand. Ze bleef maar dubben en zei, 'het is me veel te duur, ik twijfel'. Op het moment dat ze het terug legde was voor mij de kans om het meteen te pakken. Ik betaalde de vraagprijs en ze zei tegen de dochter, 'nou ja, ik stond nog te dubben, maar je ziet wat voor de één te duur is, is voor de ander schijnbaar een koopje'. Ze mopperde nog wat, maar met de buit op zak kon ik verder zoeken tussen de spullen. Aan de hulp van de dochter vroeg ik of ik achter de kraam de dozen door mocht spitten. Dat mocht en we vonden nog veel leuks. De steekwagen hing vol met tassen, kannen en slamandjes. De lege dozen zaten inmiddels vol, er kon niks meer bij. We moesten toch echt eerst terug naar de bus. Ik had inmiddels kramp in mijn handen van het sjouwen. En dan zul je altijd zien, de bus stond ver weg. Wat maakt het uit, ik had de jackpot!

Collega
Nog één markt te gaan voor we naar huis rijden. We praten bij een verkoopster over de prijs van een onderzetter. Ineens hoor ik achter me, 'Hé Baretjes, niet te veel geld uitgeven'! Ik draai me om en zie de man van een collega staan. Onze collega staat verderop in te kopen. Als ze klaar is, komt ze naar ons toe en gaan we bijpraten. We hebben elkaar veel te lang niet gezien. Het gebeurt zelden dat we een collega brocanteur uit Nederland in Frankrijk treffen. Dat blijft toch een aparte gewaarwording elkaar zien op een markt in Frankrijk. De mannen praten door terwijl mijn collega en ik samen wat spullen bekijken om te kopen. Omdat we beiden op weg naar huis zijn en nog even wat uren moeten rijden zeggen we elkaar gedag. We spreken af dit jaar nog eens bij hun tweede huis in Frankrijk te komen kijken. Dan hebben we meer tijd om onder het genot van een glas vin en een stukje fromage bij te praten.

Hoedendoos
Thuis sta ik in de keuken om de handel uit te pakken om schoon te maken. Een pot thee op het aanrecht, een Frans muziekje galmt uit mijn mobiel en met een emmer sop ga ik aan de slag. Het is altijd een hoop werk, maar voor mij een moment dat ik me super blij voel met de aanwinsten om me heen. Ze gaan door mijn handen en zijn 'even' van mij en kan daar erg van genieten. Hoe moe ik ook ben van een inkoopreis, ik krijg hier altijd energie van. In een bananendoos komt een hoedendoos tevoorschijn. Als ik deze open doe zit er een prachtige oude zwarte hoed in. Onder de hoedrand zit een stuk krant verstopt. Men deed dat vroeger zodat de hoed meer stevigheid om je hoofd gaf als deze te los zat. Heel voorzichtig haal ik een stukje krant los en zie de datum staan,1934. Een prachtige oude vondst in een nog geweldige staat. Wat heb ik toch een heerlijke baan.


Au revoir, J.P en Marieke  
Baret Brocante 'en route'
Augustus 2023 - Column Nr: 22